بررسی آثار زیست شناختی خروج مواد رادیواکتیو از راکتور تحقیقاتی تهران بعد از وقوع یک حادثه فرضی

امروزه استفاده از راکتورهای هسته ای برای تولید برق و رادیوایزوتوپ ها در حال افزایش است. راکتورهای هسته ای به طور معمول یا بر اثر نقص سیستم های ایمنی و سیستم تهویه، مواد رادیواکتیو را از طریق دودکش راکتور در محیط آزاد می کنند و موجب افزایش دز محیط اطراف راکتور می شوند. بررسی خطر نسبی و احتمال ابتلا به سرطان کارکنان و ساکنان اطراف راکتور، نقش ویژه ای در زمینۀ ایمنی راکتورهای هسته ای و حفاظت محیط زیست دارد. در این تحقیق، فرض شده است که بر اثر حادثۀ فرضی، مواد رادیواکتیو به صورت تصادفی و بر اثر اختلال در سیستم تهویۀ راکتور، از دودکش راکتور تحقیقاتی تهران خارج می شوند. در این مطالعه، ابتدا مقادیر دز معادل مؤثر کل (tede) ناشی از خروج مواد رادیواکتیو از دودکش راکتور با استفاده از کد فیزیک بهداشتhotspot نسخۀ 07/2 در تمامی کلاس های جوی و برای بیشترین و کمترین میزان سرعت باد که به ترتیب m/s 13 و 2 بودند، شبیه سازی و محاسبه شده، سپس براساس معادلاتbeir v ، خطر نسبی و همچنین احتمال ابتلا به سرطان در بدترین شرایط جوی، یعنی برای ناپایدارترین کلاس به دست آمده و ارزیابی شده است. نتایج شبیه سازی ها نشان می دهد در تمامی موارد، میزان دز جذبی افراد کمتر از حد مجاز سالانه است. بیشینۀ مقدار tede اطراف راکتور با سرعت باد رابطۀ معکوسی دارد و با افزایش سرعت باد، مقدار بیشینۀ دز جذبی کاهش می یابد و در فاصلۀ کمتری از راکتور اتفاق می افتد. همچنین در شرایط جوی ناپایدارتر، دز جذبی کارکنان و ساکنان اطراف راکتور، به طور محسوسی افزایش می یابد. نتایج محاسبات خطر نسبی و احتمال ابتلا به سرطان نیز حاکی از آن است که کودکان بیشتر در معرض سرطان هستند و با افزایش سن، احتمال ابتلا به سرطان و خطر نسبی کاهش می یابد.